ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΛΙΜΟΥ

ΛΌΓΟΣ ΕΟΡΤΗΣ 28^ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Κύριε Διευθυντά, κύριοι συνάδελφοι, κυρίες και κύριοι, αγαπητά μας παιδιά,

Η Ελλάδα, όπως φάνηκε στο σύντομο μονοπάτι μνήμης που μόλις διατρέξαμε, βγήκε από την πολεμική περιπέτεια του Β Παγκοσμίου πολέμου πλήρως κατεστραμμένη δημογραφικά, οικονομικά, από πλευράς πασών  των υποδομών, και κάθε τομέα παραγωγής. Οι φοβεροί Ναζί, αποχωρώντας από τον τόπο μας, εφρόντιζαν να καταστρέφουν και ό,τι τελευταίο είχε απομείνει όρθιο, σε μια ακόμα εκδήλωση της απανθρωπίας τους, στην οποία δυστυχώς τους συναγωνίστηκαν και οι άλλοι κατακτητές, Βούλγαροι και Ιταλοί.

Η Ελλάδα ήταν, όπως βλέπουμε, η μόνη χώρα που αντιμετώπισε ταυτοχρόνως τέσσερις στρατούς, η χώρα που έχει να επιδείξει 219 ημέρες αντίστασης στο φασισμό, έναντι της Νορβηγίας των 61 ημερών, της Γαλλίας των 43 ή της Τσεχοσλοβακίας, του Λουξεμβούργου ή της Δανίας των 0 ημερών. Η Ελλάδα έχασε το 10 τοις εκατό του πληθυσμού της, με επόμενο ποσοστό το 2,8 τοις εκατό της Σοβιετικής ΄Ένωσης.  Άπας ο τότε κόσμος, συμπεριλαμβανομένων και των αντιπάλων και του ιδίου του Χίτλερ, εμίλησαν με λόγια διθυραμβικά για την μικρή αυτή χώρα και τον Αγώνα της, άσχετα εάν κατά τη Συνθήκη των Παρισίων του 1947 τραγικά και άδικα της συμπεριεφέρθησαν.

Αγαπητοί φίλοι,

Διερωτάται κανείς ευλόγως: γιατί ουδέποτε η Ελλάδα απεζημιώθη για τα τρομερά ναζιστικά εγκλήματα που έλαβαν χώρα στο έδαφός της; Mιλάμε για δεδικασμένα χρέη τεράστιου ύψους από τον Α Παγκόσμιο ακόμη πόλεμο και για κολοσσιαία ποσά που επεδίκασαν οι Σύμμαχοι και τα διεθνή και εθνικά δικαστήρια έως σήμερα. Γιατί παρουσιαζόμαστε ως τα εξουθενήματα της Ευρώπης, τη στιγμή που πάνω στα δικά μας ολοκαυτώματα και στο δικό μας θρήνο θεμελιώθηκαν οι πανίσχυρες τράπεζες που τώρα μας εκβιάζουν; Γιατί ουδείς υψώνει τη φωνή του να υπερασπιστεί σε διάλογο ιστορικών επιχειρημάτων μια χώρα που ξαναχτίστηκε εκ του μηδενός μετά το Β’Παγκόσμιο πόλεμο, έχοντας καταβάλει τραγικά μεγαλύτερο μερίδιο στην εκατόμβη των συμμάχων; Πώς ανεχόμαστε να δυσφημείται και να ταπεινώνεται διεθνώς ένας λαός υπερήφανος, με ιστορία που όλοι ζηλεύουν και παράδοση ικανή να θρέψει γενεές γενεών; Ποια εκ των κρατών που αυτή τη στιγμή μας ελέγχουν δέχονται τις πιέσεις που δεχόμαστε εμείς ως κυρίαρχο κράτος στα σύνορά μας, στη γλώσσα μας και στην ιστορία μας πανταχόθεν;

Κυρίες και κύριοι,

Είναι καιρός πια να συνειδητοποιήσουμε ότι η χρεωκοπία της εθνικής αξιοπρέπειας, ιστορίας και μνήμης που χρόνια επιχειρήθηκε ποικιλοτρόπως στη χώρα μας επισύρει κάθε άλλου είδους χρεωκοπία. Ναι, το πρόβλημα είναι παγκόσμιο, είναι πρόβλημα των λαών, ο κάθε όμως λαός έχει την ιδιοπροσωπία του που είναι ιερή και διαφυλακτέα. Είναι καιρός να ξανακάνουμε τη χώρα αυτή πατρίδα μας, τον συμπολίτη μας συνάνθρωπο, την ιστορία της προσωπική μας ιστορία, τη συμφορά της δική μας. Να ενωθούμε με γνησιότητα, ειλικρίνεια, ομοψυχία για τη σωτηρία της χώρας μας αναζητώντας νέες συλλογικότητες, νέο λόγο, νέα δημιουργική έκφραση στην οδύνη και την αγανάκτησή μας, αφήνοντας στην άκρη ιδεολογικές και λοιπές αγκυλώσεις που τόσο μας ταλαιπώρησαν και μας ταλαιπωρούν. Συνηθίζεται να λέμε, ας μιμηθούμε τους αγωνιστές του ΄40. Είναι δύσκολο. Όχι γιατί αυτοί ήταν γεννημένοι ήρωες, αλλά γιατί ήταν πιο συνηθισμένοι από εμάς στον κόπο και την αυθυπέρβαση. Και γιατί γνώριζαν να υψώνουν συχνότερα τα μάτια προς τον ουρανό. Μπορούμε όμως να μαθητεύσουμε στο παράδειγμά τους. Να αξιοποιήσουμε το λεγόμενο «προνόμιο  της απογνώσεως».

Είμαστε κάτι πολύ περισσότερο από «αριθμούς» και «κουρέματα». Είμαστε «λαός με παλικαρίσια μνήμη»(Γ.Σεφέρης) και με βαθιά και απροσδιόριστα κοιτάσματα δυνάμεων. Όσο κι αν διατυμπανίζεται το αντίθετο, δεν φθάσαμε ακόμα στη δωδεκάτη ώρα. Ναι, « η Ελλάδα είναι το σύμβολο της βασανισμένης ματωμένης, αλλά  ζωντανής Ευρώπης», όπως ειπώθηκε το 1941.(Α. Schumann, μετέπειτα υπουργός εξωτερικών Γαλλίας). Όχι της Ευρώπης των τραπεζών και της διεθνούς τοκογλυφίας, αλλά της Ευρώπης της οικογένειας των λαών. Είμαστε ζωντανοί και τα χτυπήματα μας ζωντανεύουν έτι πλέον. Μας οδηγούν σε αλλαγή, σε γνήσια αυτοκριτική, σε νέες συλλογικότητες, σε ανέλπιστο θάρρος, σε βέβαιη ελπίδα. Ενώνουμε τη φωνή μας με αυτή των συμπατριωτών μας και κάθε αγωνιζόμενου εντίμως λαού και κάνουμε έκκληση στην υπεύθυνη ηγεσία της χώρας μας να δώσει λύσεις στα προβλήματα τέτοιες που δεν θα προσβάλλουν το εθνικό μας φιλότιμο και θα διασφαλίζουν τη διεθνή θέση της Ελλάδας που πολλά προσέφερε και πολλά της χρωστούν υλικά και ηθικά. Το ελεύθερο «ΟΧΙ» των πατεράδων και των παππούδων μας, η σημερινή όντως γιορτή, ας κινητοποιήσει τις συνειδήσεις μας, ας αναστήσει  τη βούλησή μας, ας ενώσει όλους μας για να υπερασπιστούμε μέχρις εσχάτων την ελευθερία μας, την αξιοπρέπειά μας, την ταυτότητά μας, τα όρια των αντοχών μας, την ίδια μας την ύπαρξη.

Θέλουμε ν’ αφιερώσουμε τη γιορτή αυτή στους δικούς μας ανθρώπους που έζησαν και πολέμησαν το ’40, σ’ όσους έφυγαν και σ’ όσους είναι ακόμα κοντά μας.

                                                                                                                                        Σας ευχαριστούμε